پنجره

پنجره راز مرا می داند

بارها دیده مرا

بارها شیشه ی خود را به لبم بوسه زده

بارها قلب مرا آتش جانانه زده

بی صدا برده دو چشمان خمارم به همانجا که دلم خانه زده

.

پنجره راز مرا می داند

بی گمان درد مرا می خواند

از پسِ شیشه ی خود مرهمِ خنجر شکنی می دهدم

آنکه پولاد به نیش اش دادم

در فغان از دل خود، دیده به تیغ اش دادم

.

پنجره می فهمد

پنجره درد مرا می خواند

لحظه ای دست مرا می گیرد

می برد آن سوی رویاهای دور

می رهاند دستم

می رهاند پایم

لا به لای برگ ریزان می دوم

گاه ابران را نشانی سوی باران می روم

گاه مَه را نور سرخ اش بهر مبداء می دوم

.

پنجره درد مرا کافی بود

پنجره خواب مرا ساقی بود

می پرستم او را

گرچه او خالی بود

..................................................

. . . )M.a.R( . . .

چهارشنبه بیستم آبان

---------------------------------------------------------------------------------

عجب هنریست ، کوبیدن نمک با پتک روی زخم