پنجشنبه، آذر ۰۵، ۱۳۸۸

دلتنگم


همیشه باران که می بارد به صدایش گوش می دهم ...

به نظرم بارش هیچ بارانی بی علت نیست

فقط باید خیلی آرام به ندای بارش ابرها گوش کرد؛

آن وقت است که عمیق ترین رازهایش را به تو می گوید...

.

امسال باران خیلی با دل من هماهنگ بود ،

به طرز عجیبی هر وقت دلم می گرفت باران می بارید؛

اگر چه هیچ بارانی به پاکی و بی ریا بودن باران پائیز نمی رسد ،

اما انصافا" بهار امسال هم عجیب بوی پائیز می داد.

.

آخرین سه شنبه ی آبان آسمان تیره شد..

گرفته بود ... بد جوری هم گرفته بود

تا که بالاخره شروع به باریدن کرد

تقریبا" یک شبانه روز می بارید، تا جایی که کار خیابان های اصلی تهران هم به سیلاب کشید؛

بعد از مدت ها این اولین بار بود که نفهمیدم چرا آسمان اینگونه می گرید...!

چند روزی گذشت و هوا صاف شد ؛

دیگر تهران نبارید...

دلم اینبار خیلی گرفته بود، مثل کسی که دنبال گم شده ای می گردد ...

نه بارانی می بارید و نه این دل صاحب مرده آرام می شد؛

تا چیزی شنیدم که تازه فهمیدم چرا هفت، هشت روز پیش ابرها آنگونه سیل آسا می باریدند...

آری!

اینجا آسمان مکه بود

و این طواف عاشقانه ی قطرات باران بود بر سر طواف کنندگان خانه ی عشق ...

...

..

.

..

...

دلتنگم ... دلتنگم ... خیلی دلتنگم

برای آن چیزهایی که این روز ها تلویزیون نشان میدهد...

برای کوچ عاشقانه ی باران ...

و برای او که مثل باران بی خبر رفت ...!

.

----------------------------------------------------------------------------------------

هـر دم از روی تو نقشـی زندم راه خـیال

با که گویم که در این پرده چه ها می بینم

پنجشنبه، آبان ۲۱، ۱۳۸۸

پنجره


پنجره راز مرا می داند

بارها دیده مرا

بارها شیشه ی خود را به لبم بوسه زده

بارها قلب مرا آتش جانانه زده

بی صدا برده دو چشمان خمارم به همانجا که دلم خانه زده

.

پنجره راز مرا می داند

بی گمان درد مرا می خواند

از پسِ شیشه ی خود مرهمِ خنجر شکنی می دهدم

آنکه پولاد به نیش اش دادم

در فغان از دل خود، دیده به تیغ اش دادم

.

پنجره می فهمد

پنجره درد مرا می خواند

لحظه ای دست مرا می گیرد

می برد آن سوی رویاهای دور

می رهاند دستم

می رهاند پایم

لا به لای برگ ریزان می دوم

گاه ابران را نشانی سوی باران می روم

گاه مَه را نور سرخ اش بهر مبداء می دوم

.

پنجره درد مرا کافی بود

پنجره خواب مرا ساقی بود

می پرستم او را

گرچه او خالی بود

..................................................

. . . )M.a.R( . . .

چهارشنبه بیستم آبان

---------------------------------------------------------------------------------

عجب هنریست ، کوبیدن نمک با پتک روی زخم


یکشنبه، آبان ۰۳، ۱۳۸۸

رهایی

نشسته بودم توی مترو و منتظر حرکت قطار بودم . هشت ایستگاه رو همیشه غرق در افکار عجیب و غریب خودم طی می کنم تا برسم به مقصد . این بار هم داشتم به مساله ی تقریبا همیشگی یعنی مساله ی رهایی فکر می کردم که ناگهان گردن نفر بغلی خم شد و سرش اومد روی شونه های من . انگار خیلی خسته بود بنده ی خدا که نفهمید چه جوری بیهوش شده. یه کم ارتفاع شونه هام رو براش تنظیم کردم که گردنش درد نگیره بیچاره در طول مسیر . به افکار خودم ادامه می دادم ... کجا بودم ؟ ... آهان ، رهایی ، اما نه! انگار این نفر بغلی یه مقدار ذهن من رو به خودش مشغول کرده بود . گفتم خوش به حالش ، انقدر فکرش آزاده که تا نشست خیلی آروم و نسبتا زیبا خوابش برد ، اون هم رو شونه های نفر بغل دستیش ، راحت راحت ، اون وقت من حتی شبا هم کلی باید زور بزنم تا خوابم ببره، به خودم گفتم حتما باید خیلی آدم کم درد و غصه ای باشه که هیچ درگیری ذهنی ای نداشت که تونست انقدر راحت توی این همه سر و صدا و آدم و بوی... سفر کنه به عالم سکوت و رویا . خلاصه حضورش حداقل باعث تنوع در افکار من شده بود تا حدودی ، کم کم دیدم دارم به ایستگاه مقصد نزدیک می شم ، دلم هم نمی اومد بیدارش کنم، خیلی عمیق و آرامشناک خوابیده بود بیچاره، یه نگاه به تیپ و ظاهرش کردم ، به نظر می اومد طرفای ایستگاه خزانه و علی آبادی چیزی بخواد پیاده شه ، گفتم جهنم و ضرر ، من که خیلی برام فرقی نمی کنه ، فوقش یه مقدار دیر تر می رسم خونه، خلاصه نشستم و باز هم به افکار پریشون خودم پرداختم ، این بار دیگه واقعا فضا ایجاب می کرد که به همون مساله ی رهایی خودم فکر کنم ، خلاصه قطار رفت و رفت و این بنده ی خدا هم خوابید و خوابید، تا رسیدیم به ایستگاه شهر ری . بیدار شد، یه نگاه به من کرد ، یه نگاه به ایستگاه کرد و در آخر یه نگاه هم به ساعتش کرد ، بلند شد و شروع کرد به ناله و غرغر که اینبار هم خواب موندم و ای تف به این زندگی و این شهر و این مردم و کدخدا و در نهایت خدا و پیاده شد و رفت که رفت . من هم خیلی متعجب از اون خواب آروم و این آدم داغون ، پیاده شدم و رفتم روی لاین برگشت . بعد از چند دقیقه بالاخره قطار اومد ، این بار دیگه نمی شد نشست ، به زور سوار شدم ، وقتی هم که در بسته شد از فشار آدم های پشت سرم چسبیدم به شیشه ی در. توی این شرایط فقط می شد به یک مساله فکر کرد و اون اینکه دل سوزوندن برای آدمایی که نمی شناسیمشون و اونها هم معرفتی نسبت به ما و این دلسوزی ما ندارند ، نه تنها به نفع اونها نیست ، بلکه ما رو هم به حضیض بی انتها می رسونه.

.

-------------------------------------------------------------------

می روم به سوی کوی یاری از زمین بریده

تا بجویم از دو بال او رهی به صد سپیده

سه‌شنبه، مهر ۲۸، ۱۳۸۸

...

سکوت را دوست دارم ..... در مقابل آنکه راست را نگفت
سکوت را دوست دارم ..... در مقابل آنکه دروغ گفت 
و سکوت را دوست دارم در مقابل آنکه من را در این بین دید و ترجیح داد با نخی از جنس ترس ، لبانش را بدوزد
آری! خیلی وقت است از طوفان این دریا خسته شده ام ... دنبال یک ساحل می گردم ... یک آرامش عمیق ... یک تنفس بدون اضطراب و تلاطم ... ساحلی که روی شن های گرمش بنشینم و فارغ از امواج پر از هیاهوی این دریا ، فقط به او فکر کنم ، برای تمام حضورش و برای تمام عدالتش 
سکوت را دوست دارم ، زیرا می دانم خدایی که بالای سر من است معنای این سکوت را خوب می فهمد

---------------------------------------------------------------------

چهارشنبه، مهر ۱۵، ۱۳۸۸

نور خدا جاریست

.
انگیزه بی معنی ست
وقتی که با من نیست
.
وقتی که دستانش
از جنس ِ ایمان نیست
.
         ..............
.
       خواهم برون غلطید
         زین بحر ِ طوفانی
.
      تا غرق ِ در این جنگ
      کس جز خود من نیست
.
                  .............
 .
                یک روز بر هستی
                  روز دگر مستی
.
                 این رسم شیدایی
              الحق که از حق نیست
.   
                    ...............
.
                   ای تیشه ی فرهاد
                   ای بغض ِ در فریاد
.
                   بشکن ز این بیداد
                 چشمی به راهت نیست
.
                       ...............
.
                      تندیس «بی عاری» ست
                          محبوب این وادی
.
                         تا جز دو دست غیر
                       دستی به دستش نیست
.
                                   ..........
.
                                ما را نخـواهـد برد
                                 بر قـله ی ایمــان 
.
                                  چاهی که اندر آن
                                راهی به مایی نیست
.                                                                   
                                          ...........
.
                                          نمباری از باران
                                          بر آتش این عشق
.
                                           زین آسمان تنگ
                                          دیگر امیدی نیست
.
                                                   ..........
.
                                                   نوری بزن آفاق
                                                 گر مهر ِ جان داری
.
                                                کاین تار ِ ظلمت گون
                                                ماهش وفایی نیست
.
.
                                واپسین آدینه ی سوزان تابستان
.
------------------------------------------------------------
 . . .

یکشنبه، شهریور ۲۲، ۱۳۸۸

مهر دندان

تلوزیون برفک داشت ، انگار بوی نم گرفته بود ، چند تا زد توی سرش، یه مقدار بهتر شد . کانال یک داشت اخبار پخش می کرد ، دو ، تحلیل خبری ، سه ، پنج ، شش ... ، ترجیح داد بزنه چهار و به راز بقاء نگاه کنه . 
چشمش به صفحه ی شیشه ای برفکی بود ولی فکرش پیش دانه نا بلند هایی که دور تا دور مظلومیت اون رو محاصره کرده بودند ... و شاید حماقتی که مظلومیت دانه نا بلند ها رو در یک سطح بالاتر احاطه می کرد.
از جاش بلند شد ، چکمه هاشو پوشید ، رفت سمت شالیزار . این بار دیگه به اطرافش نگاه نمی کرد ... ، سرش رو گرفت بالا ، زل زد به ابرهای تیره ی بالا سرش ، شاید اون پشت دنبال خدا می گشت ... ، آروم سرش رو آورد پائین ، به دست هاش نگاه کرد ...
گویا حالا دیگه فهمیده بود که چرا یک گله ی 500 تایی بوفالو با اون همه هیبت ، تا آخرین توان از چنگ یک تکه یوز پلنگ ظریف چثه فرار می کردند ...
به کلبه برگشت ، تلویزیون کوچک اش هنوز برفک داشت ... ولی انگار لحظه ی نهایی فرا رسیده بود ...
و این دندان بود که پیروز شد ...
حالا دیگه وقت پیام های پاکستانی بود

.
--------------------------------------------------
مهر! مرا با خود ببر آن سوی خیال ... که بس عبث است این انتظار

دوشنبه، شهریور ۱۶، ۱۳۸۸

حضيض

قداست گون ، تهي مايه
رفاقت پاره هاي خون به تيغ آميز ِ اكنون در لجن جاری
در اين عنقا حريم ِ باز ِ بي پايان
نجابت ، داستان ِ چَه چَه مرغي است بي جامه
...
ز بانگ ِ خِش خِش ِ جاروي پائيزي 
به لُختي مي گرايد كوي نامرغان ِ خوش آواز
...
ز عطر آسمان ريزان ِ بي پروا
چه خوش تدفين نهد باران ، لجن واران ِ رقصان را
...
و اين نام از پي آن نام ِ نام آور كُش ِ هتاك ، خوش نام است
...
زمين اش آسمانلرزان
عدالت ، داد و پرپر يك جگر بر عرش يزدانش 
كنون هنگام ِ بارانبار ِ ياران است
.  .  .
چهارده شهريور هشتاد و هشت
------------------------------------------------
خواهم سوخت در خيال خويش

دوشنبه، شهریور ۰۹، ۱۳۸۸

22 روز ...

ديروز
صداي چند قطره اشك از كران تا كران امپراطوري تابستون رو به لرزه انداخت
و اين آغاز شمارش معكوس بود
درود بر قاصد پادشاه
..........................
 
     بيا كه در فراق تو
          گرفته بوي پاك تو
               ديار دل گداز من
                    ز اشك قطره وار تو
        بيا كه خوش رسيده اي
             بيا كه چشمهاي من 
                   نشسته خاك پاي تو 
           بيا ، بيا به جان تو
                   نمانده طاقتي دگر
                بيا شفاي جان من
                    به قلب داغدار من
                            ببار هم نواي من 
----------------------------------------------
پنج روز ... تمام عمق سكوت او بود